Oparechten
In deze blog geef ik je allereerst uitleg over de term ‘oparechten’ in de kop. Het is een vrije vertaling van mij van het Engelse begrip Grandfathers Rights, die absoluut niet denigrerend is bedoeld. Dit begrip wordt gebruikt voor vliegtuigtechneuten die niet zijn opgeleid volgens de Militaire Luchtvaart Eisen (MLE).
Bij de invoering van de MLE was het de bedoeling om de techneuten op basis van deze norm op te leiden. Bij de meeste vliegtuigtypes lukte dit aardig, maar bij sommige vliegtuigen was dit een probleem. Deze moeilijkheid ontstond vooral doordat er moest worden gevlogen en men simpelweg de mensen niet kon missen. Verder was er ook een belang om instromende militairen op te leiden tot vliegtuigtechneuten. Hierdoor was er geen plek voor het zittend personeel. Het was soms zelfs zo erg dat een klas met zittend personeel naar huis werd gestuurd, omdat de instromers op dat moment moesten worden opgeleid. Dit alles kwam door een gebrek aan opleidingscapaciteit.
Nu is er binnen de Europese luchtvaartwet, waarop de MLE is gebaseerd, een specifiek instrument opgenomen. Dit instrument is bedoeld voor de techneuten die al veel ervaring hebben vanuit het verleden en niet voldoen aan de specifieke eisen van de MLE om een vrijstelling te geven. Dit zijn de eerdergenoemde Grandfathers Rights. Het is nu een voortdurend terugkerend fenomeen dat de Militaire Luchtvaart Autoriteit(MLA) mensen deze bevoegdheid wil afnemen. En dit terwijl de mogelijkheid voor het verlenen van deze bevoegdheid is vastgelegd in de door de EASA opgestelde Europese Luchtvaartwet!
Bij het eerste reorganisatietraject rond de F-35 mochten mensen met Grandfathers Rights al niet mee solliciteren. Via de Luchtmacht heb ik als sectorhoofd toen geregeld dat dit wel mogelijk werd. De Luchtmacht zelf is ook niet blij met deze gang van zaken. Inmiddels is het een ‘wie-heeft-de-langste-spelletje’ geworden tussen de Luchtmacht en de MLA.
De onontkoombare realiteit is dat er bij de Luchtmacht weinig wordt gevlogen als mensen hun rechten verliezen. Op zich hoef ik mij hierover niet zo druk te maken. Wél zorgelijk vind ik het feit dat er loyale techneuten zijn die best bereid waren om te worden opgeleid, maar die enerzijds door operationeel belang en anderzijds door een gebrek aan opleidingscapaciteit uiteindelijk niet de gelegenheid kregen.
Onlangs bereikte mij het bericht dat in elk geval op één vliegbasis 20 techneuten vanaf januari 2022 hun bevoegdheden kwijtraken, omdat er geen verlenging wordt gegeven. Dit komt er triest genoeg op neer dat zij hun werk niet meer kunnen doen. Je zult begrijpen dat ik woedend ben dat dit nu weer speelt! Ik zal me dan ook tot het uiterste inspannen om dit proces te stoppen. Deze loyale en zeer gewaardeerde collega’s moeten namelijk gewoon hun werk kunnen blijven doen.
Wordt vervolgd!